ما را به بازار آسانسور هل دادن

ایده‌هایی که داشتیم شکست خورد و همزمان پرژه‌ها را جلو می‌بردیم. دوستی از شیراز به ما پیشنهاد پروژه تابلو فرمان آسانسور داد. به مسئول این پروژه گفتیم که مبلغی در حدود یک میلیون تومان را به عنوان پیش پرداخت به ما دهد. در حین بستن پروژه بودیم که به دلیل بیکار بودنمان پروژه را خودجوش انجام داده و کدها را نوشتیم. 

حدود یک ماه گذشت و ما تقریبا پروژه را به اتمام رسانده بودیم که آن طرف با ما قراردادی ننوشت و گفت که من دیگر این پروژه را نمی‌خواهم. ما گفتیم که دیگر پیش پرداختی نمی‌خواهیم، بیایید پروژه را تست کنیم. زمانی که پروژه را تست کردیم، گفت که من پیش پرداخت ندادم چون پولی ندارم. گفتیم که موردی ندارد بیایید همکاری داشته باشیم، کار فنی با ما و شما پروژه را بفروشید. ورود ما به حوزه آسانسور به این صورت بود. ۱۰نمونه پروژه طراحی کردیم و شریکمان این نمونه‌ها را نصب و تست کرد. تقریبا محصول مشکلاتش برطرف شده بود و سروسامانی گرفته بود. 

در همین گیر و دار یکی از بچه‌ها گفت که من خسته شده‌ام و می‌خواهم اپلای کنم. من فکر می‌کردم که در این یکسال پول خوبی بدست خواهیم آورد. یکی دیگر از بچه‌ها گفت که من فکر می‌کنم که کم تجربه‌ام و می‌خواهم در کسب‌وکارهای دیگر کار کنم. خب ضربه سختی بود ما سه نفر باقی‌ مانده. ما هم شک کردیم که شاید ما کار اشتباهی می‌کنیم. سه نفر با هم صحبت کردیم و تصمیم گرفتیم که این مسیر را ادامه دهیم. 

بعد از فروش این ۱۰ نمونه،‌۱۰۰ نمونه دیگر تولید کردیم که شریک‌مان در شیراز آن‌ها را فروخت. این پروسه یکسال طول کشید، بعد از محاسبه عملکردمان در این یکسال دیدیم که سودمان صفر شده است. به همان اندازه که هزینه کرده بودیم درآمد کسب شده بود. 

جمع کنیم یا ادامه دهیم؟

از سال ۸۶ تا ۹۰ هر چند ماه یکبار دور هم جمع می‌شدیم و به این سوال پاسخ می‌دادیم که جمع کنیم یا ادامه دهیم. تصمیم گرفتیم که تغییراتی در روند داشته باشیم. تولید را به تهران و زیر نظر خودمان بیاوریم. تصمیم گرفتیم که طراحی مجددی داشته باشیم و با طراحی مجدد به کارمان ادامه دهیم. با طراحی مجدد متوجه شدیم که می‌توانیم چیزی حدود ۴۰ درصد هزینه‌ها را کم کنیم. این ۴۰ درصد می‌تواند سود ما باشد، پس امیدوار شدیم. 

بسیار امیدوار بودیم به همین خاطر در چهاردانگه کارگاهی بزرگ اجاره کردیم. ما قرار بود که در این کارگاه جدید ماهی ۲۰ تولید داشته باشیم، اما بعد از ۵ماه سرجمع ۲۰ تولید داشتیم. مشکلات زیادی بود اما مهمترین مشکلات دور بودن مسیر برای ما دانشجوها بود. بعد از این ۵ماه که ۲۰-۳۰ میلیون تومان هم ضرر کرده بودیم. تصمیم گرفتیم که به کارگاه کوچکتری نزدیک دانشگاه اجاره کنیم. 

از اینجا بود که شرایط به سمت خوب شدن پیش رفت و ما توانستیم نرخ تولیدی‌های خود را افزایش دهیم. سال ۹۰ بود که نقطه سربه سر را رد کردیم و به سودآوری رسیدیم. به نقطه‌ای رسیده بودیم که ماهی ۴۰-۵۰ فروش رسیده بودیم و به طور کلی روند رشد مثبت بود. در بازار نیز شناخته می‌شدیم.

ایده‌ها و طرح‌های جدید ما

سال ۹۰ تا ۹۲ سال‌های خوبی برای ما بود. در این مدت هر سال فروش ما دو برابر می‌شد یعنی از ماهی ۵۰ به ۱۰۰ و به ماهی ۲۰۰ فروش می‌رسیدیم. اینجا بود که دیدیم وضعیت بسیار خوب است پس زمینی بخریم و کارخانه‌ای بسازیم. از همینجا بود که روند مثبت ما متوقف شد. هدف ما رسین به ۷۰۰ تولیدی بود اما در ۲۵۰ تولیدی متوقف شدیم. دوباره دور هم جمع شدیم که تصمیم بگیریم چه کنیم. تصمیم گرفتیم که وارد محصولات جانبی شویم چون این محصول جای رشد بیشتری نداشت. باید ارزان‌تر می‌فروختیم که سودمان بسیار کمتر می‌شد.

تصمیم گرفتیم که به سراغ کارهایی با تکنولوژی بالاتری (High-Tech) برویم که دل خودمان را بیشتر خوش کند. برای اینکه ریسک کمتری را متحمل شویم،‌ تصمیم گرفتیم که در بازار آسانسور بمانیم. طرح‌هایی داشتیم به طور مثال یک سیستم اینترنت اشیا (IOT) برای دیدن آسانسور از راه دور. طرح دیگر، شاسی لمسی بسیار لوکس که پر هزینه بود. 

سال ۹۵ با تمامی طرح‌هایی که داشتیم به نمایشگاه رفتیم و صنعت از طرح‌های ما به وجد آمد. فروش ما با این به وجد آمدن صنعت تفاوتی نکرد چون مردم طرح‌ها و محصولات ما را نمی‌خریدند. مردم دوست دارند که وسایل لوکس را بخرند اما در عمل پولی پرداخت نمی‌کنند. مثلا سیستم اینترنت اشیا نیاز واقعی مردم نیست، اصلا دیدن آسانسور از راه دور اصلا لازم نیست. 

در وضعیتی بودیم که اوضاع به نظر خوب بود اما عملا تحقیق و توسعه چند ساله ما به دردی نمی‌خورد.